روش های تراکم بتن

تراکم بتن یکی از روش های کاهش میزان هوای بتن است و به فشرده سازی این مواد به شکل قالب و اطراف میلگرد به گونه ای اطلاق می شود که به طور کامل شکل بگیرد. بتن تغلیظ شده هوای محبوس شده را تا حد زیادی دفع می کند و با نزدیک کردن سنگدانه ها به هم از کرمی شدن آن جلوگیری می کند. عملیات تراکم بتن به صورت دستی و مکانیکی انجام می شود که در ادامه به توضیح آن پرداخته ایم. نوع بتن و سیال بودن آن، میزان بتن ریزی، نحوه انتقال و جاگذاری، شکل هندسی قالب ها، تعداد آرماتورها، فاصله بین آنها و تجهیزات موجود از جمله عواملی هستند که در انتخاب بتن مؤثر خواهند بود. روش تراکم اگر بتن به درستی متراکم نشود، نفوذپذیری افزایش می یابد و حباب های هوا باعث ایجاد ترک در لایه بالایی بتن می شود. حباب های هوا در بتن با کاهش تماس بین بتن و میلگرد و تداوم آنها در عملکرد سازه بتنی اختلال ایجاد می کند. با این مقدمه در ادامه این مقاله به بررسی روش های تراکم بتن می پردازیم. با ما بمان. روش های تراکم بتن تراکم دستی در پروژه های کوچک که استفاده از ابزار مکانیکی امکان پذیر نیست، می توان از ابزار دستی برای تراکم بتن استفاده کرد. میله فولادی به نام تحقق برای مخلوط های بتن صاف و خمیری استفاده می شود. برای این منظور تخم مرغ به اندازه کافی در بتن دفن می شود تا به راحتی به لایه نهایی مواد و انتهای قالب ها برسد. ضخامت تخم مرغ باید برای عبور از بین میلگردها کافی باشد. برای مخلوط های جامد از مارپیچ سر پهن با سطح مقطع گرد یا مربع استفاده می شود. یکی دیگر از روش های تراکم دستی بتن اسکوپینگ است. با استفاده از بیل و کندن داخل و خارج بتن می توان تا حدودی هوای داخل آن را خارج کرد. این کار سنگدانه ها را از قالب خارج می کند و حباب های هوا را بلند می کند. تراکم مکانیکی تراکم مکانیکی به لرزش یا تکان دادن توسط دستگاه های ارتعاشی اشاره دارد. روش انتخابی ارتعاش بتن نباید منجر به جداسازی اجزای آن شود، لذا مجریان این کار باید از روش های استاندارد و اصولی استفاده کنند. مناسب ترین روش تراکم بتن استفاده از وسایل مکانیکی است. رایج ترین این دستگاه ها ویبراتورهای داخلی یا شیلنگی هستند. این دستگاه از یک محرک انعطاف پذیر تشکیل شده است که باعث چرخش میله مرکزی می شود. با چرخش میله فلزی، قطعه فلزی متصل به آن به پوشش فلزی برخورد کرده و آن را به لرزه در می آورد. ویبراتورها قطرهای مختلفی دارند که معمولاً در کارگاه های ساختمانی مورد استفاده قرار می گیرند. هنگام استفاده از ویبراتور شلنگی، باید چند نکته را در نظر گرفت. هنگام استفاده از ویبراتور با شلنگ، ضخامت لایه بتن باید نازک باشد، اما کمتر از 150 میلی متر نباشد. حداکثر ضخامت لایه بتنی را می توان از 500 تا 600 میلی متر در نظر گرفت. مدت زمان ارتعاش بتن با ویبره از 5 تا 15 ثانیه است اما به طور کلی به دلیل تشکیل شیره بتن در سطح آن می توان مدت زمان دقیق آن را تعیین کرد. اگر زمان ارتعاش بیش از حد طولانی باشد، ملات فرصتی برای جاری شدن ندارد و در نتیجه بتن متخلخل می شود، زیرا با وجود اینکه ملات جاری نمی شود، سنگدانه ها حرکت می کنند. از طرفی اگر ارتعاش به مدت طولانی تری انجام شود، شیره بیش از حد مجاز به سطح می آید که مشکلاتی مانند ترک خوردن، کاهش مقاومت بتن، پوسته شدن و جدا شدن را به همراه خواهد داشت. ویبراتور شیلنگ باید در فواصل مشابه به صورت عمودی در بتن تعبیه شود، اما نباید به صورت افقی یا زاویه دار قرار گیرد. اگر سنگدانه ها درشت باشند و راندمان بتن کمتر باشد، از ویبره های قطر بزرگتر استفاده می شود. برای مقاطع میلگرد کوچکتر از ویبراتور با قطر 2.5 سانتی متر استفاده می شود. نکته: اگر از ویبراتور شیلنگ برای حرکت جانبی بتن یا فشار دادن آن استفاده شود، اجزای مخلوط از یکدیگر جدا می شوند. از این ویبره می توان برای تسطیح سطح بتن استفاده کرد تا در وسط مخلوط قرار گیرد تا بتن صاف شود و از هر گونه حرکت جانبی جلوگیری شود. نکته دیگری که هنگام استفاده از ویبراتور باید در نظر داشته باشید این است که دستگاه با شبکه ها و ماتریس تماس پیدا نمی کند، زیرا باعث آسیب دیدن آنها می شود. برای اینکه حباب های هوا سریعتر از بتن خارج شوند باید ویبره را سریعاً وارد بتن کرد و با حرکت بسیار ملایم بالا و پایین خارج کرد. اگر ویبراتور به آرامی خارج شود، هوای بالای دستگاه بالا می رود و ملات به طور یکنواخت خارج می شود. عوامل موثر در انتخاب روش تراکم بتن، نوع بتن، نشست بتن، میزان آرماتور و فاصله بین آنها، حجم بتن ریزی، شکل قالب گیری، نوع روش انتقال بتن، امکانات موجود در محل پروژه، مزایای بتن تراکم بتن منجر به افزایش مقاومت نهایی بتن می شود. ارتباط بین اجزای آن باید به شکل بهتری انجام شود. این فرآیند مقاومت سایشی و عمر بتن را افزایش می دهد. نفوذپذیری بتن را کاهش می دهد. ویژگی های انقباض و خزش بتن را کاهش می دهد. بتن ارتعاشی آن را یکنواخت می کند. هوای وارد شده باید از بدنه بتنی خارج شود. اگر بتن به درستی متراکم نشود چه اتفاقی می افتد؟ اگر فرآیند تراکم به درستی انجام نشود، هوای محبوس شده در بتن باعث کاهش انسجام و در نهایت کاهش مقاومت نهایی بتن می شود. حباب های هوای باقی مانده در بتن با ایجاد حفره در بتن باعث افزایش نفوذ آب به داخل بتن می شود. وجود حفره های هوا در بتن باعث ترک خوردن و شکستن بتن پس از خشک شدن می شود. در پایان در این مقاله به روش های تراکم بتن و مزایای این کار پرداختیم. همانطور که گفتیم متراکم کردن بتن به معنای فشرده کردن بتن تازه به شکل است. به طوری که تمام گوشه های قالب و اطراف میلگردهای تقویت کننده به خوبی با بتن پر شده و هوای داخل آن خارج شود. تحکیم بتن از کرمی شدن بتن جلوگیری می کند و مواد جامد و سنگدانه های موجود در آن را به هم نزدیک می کند. امیدواریم توانسته باشیم اطلاعات مفید و کاربردی را در اختیار شما کاربران گرامی قرار داده باشیم. نظرات خود را در مورد این مقاله با ما در میان بگذارید.