دانشمندان MIT امواج راداری زهره را منعکس کردند

در 10 فوریه 1958، دانشمندان در آزمایشگاه لینکلن MIT امواج راداری سیاره زهره را منعکس کردند. در آن زمان زهره در نقطه‌ای از مدار خود قرار داشت که به آن اتصال پایین‌تر می‌گویند. جایی که درست بین زمین و خورشید بود. پرتاب رادار از زهره از نیمه دوم قرن بیستم، ما راه درازی را در زمینه شناخت سیارات و منظومه های آنها در منظومه شمسی پیموده ایم. اگرچه در آن زمان تئوری های مبتکرانه ای وجود داشت که رفتار ویژگی های مختلف جهان را تعیین می کرد، هنوز هیچ داده رصدی در مورد ساختار و سطح سیارات جمع آوری نشده بود. جنگ جهانی دوم تعدادی پیشرفت تکنولوژیکی از جمله توسعه سریع رادار به همراه داشت. پس از پایان جنگ، دانشمندان به سرعت به پتانسیل این فناوری جدید و چگونگی استفاده از آن برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد منظومه شمسی پی بردند. اولین پروژه راداری پروژه دیانا بود که تولد نجوم راداری را رقم زد. هدف بعدی زهره بود، سیاره ای که به دلیل ابرهای غلیظی که سیاره را احاطه کرده اند، در هاله ای از رمز و راز قرار گرفته بود. بنابراین بسیار جالب بود که بفهمیم این سیاره در هر لحظه دقیقاً در کجا قرار خواهد گرفت. زمانی که آزمایشگاه لینکلن برای اولین بار سعی کرد امواج راداری را به زهره بفرستد، اسپوتنیک-2 و سگ لایکا در مدار بودند. مسابقه فضایی داغ بود و رقابت بین ایالات متحده و اتحاد جماهیر شوروی در حال داغ شدن بود. در سال 1958، سیگنال‌های راداری طی آزمایش‌هایی که در طول نزدیک شدن به زهره انجام شد، به سمت سیاره هدایت شدند. این آزمایشات توسط رصدخانه جودرل بریتانیا در سال 1959 تکرار شد و نتایج آنها در واقع مشابه آزمایشگاه لینکلن بود. اگرچه کسانی که در لینکلن بودند حتی با یک رادار قوی تر نمی توانستند نتیجه خود را تکرار کنند. نتایج اگرچه نتایج به‌دست‌آمده از این آزمایش در بهترین حالت مبهم بود، اما مبنایی برای تلاش‌های آینده فراهم کرد. حوزه نجوم رادار را به سطح بالاتری رساند و به ما اندازه گیری بهتری از واحد نجومی داد. تصویر راداری زهره حدود 5 دقیقه طول کشید تا سیگنال از زهره شلیک شد و به زمین بازگشت. این مدت کمی کوتاهتر از آن چیزی بود که دانشمندان پیش بینی کرده بودند. یعنی زهره از آنچه دانشمندان در آن زمان تصور می کردند به زمین نزدیکتر بود.