آیا بذر حیات بر روی سیارک ها به زمین آمده است؟

محققان در آزمایشات خود این نظریه را آزمایش کردند که اسیدهای آمینه ابتدا در ابرهای مولکولی بین ستاره ای ایجاد شده و سپس در سیارک ها به زمین آمده اند. آنها تصمیم گرفتند شرایطی را که این مولکول ها در هر مرحله از سفر خود در معرض آن قرار می گرفتند، بازسازی کنند. اگر این فرآیندها همان مجموعه ای از اسیدهای آمینه را (به همان نسبت) تولید کنند که در شهاب سنگ های کشف شده مشاهده می شود، این به تأیید این نظریه کمک می کند. ) دیده می شود، آنها کار خود را در خلاء آغاز کردند. آنها سپس یخ را با پرتوی از پروتون های پرانرژی بمباران کردند و برخورد پرتوهای کیهانی در اعماق فضا را شبیه سازی کردند. یخ به مولکول‌های بزرگ‌تر تجزیه می‌شود و در نهایت بقایایی تولید می‌کند که با چشم غیر مسلح قابل مشاهده است: قطعاتی از اسیدهای آمینه. سپس محققان فضای داخلی سیارک را شبیه‌سازی کردند که حاوی آب مایع است و می‌تواند به طرز شگفت‌آوری داغ باشد: بین 50 تا 300 درجه سانتی‌گراد. . مواد باقیمانده را در آب با دمای 50 و 125 درجه سانتیگراد برای دوره های زمانی مختلف غوطه ور می کنند. این باعث افزایش سطح برخی از اسیدهای آمینه می شود، اما نه همه آنها. به عنوان مثال، مقدار گلیسین و سرین دو برابر می شود، اما محتوای آلانین ثابت می ماند. اما سطوح نسبی آن‌ها قبل و بعد از قرار گرفتن در معرض شبیه‌سازی سیارک یکسان باقی ماند، همیشه گلیسین بیشتری نسبت به سرین و سرین بیشتری نسبت به آلانین داشت. ساختار اسید آمینه در داخل سیارک اما در نهایت، آزمایش آن‌ها با مشکلات مشابه دیگر مطالعات آزمایشگاهی مواجه شد: توزیع اسیدهای آمینه با آنچه در شهاب‌سنگ‌های واقعی یافت می‌شود مطابقت نداشت. بارزترین تفاوت، مقدار اضافی بتا آلانین در مقایسه با آلفا آلانین در نمونه های آزمایشگاهی آنها بود (در مورد شهاب سنگ ها، این معمولاً برعکس است). اگر دستور العملی برای ایجاد اجداد زندگی وجود داشته باشد، آنها نتوانسته اند آن را پیدا کنند. به گفته قاسم، دلیل موفقیت آنها احتمالاً این است که دستور العمل آنها بسیار ساده بود: آزمایش های بعدی باید پیچیده تر باشند. ، باید مواد معدنی و پارامترهای بیشتری اضافه کنیم و شرایط سیارک را در نظر بگیریم.اما احتمال دیگری وجود دارد. شاید نمونه های شهاب سنگی که برای مقایسه استفاده می کردند آلوده بودند. هنگامی که سیارک ها با زمین برخورد می کنند، و در نتیجه تعامل با جو زمین و زیست شناسی، و همچنین چندین قرن فعالیت زمین شناسی که سنگ ها را تغییر می دهد، ترکیب برخی از مواد در یک سیارک که به زمین برخورد می کند می تواند تغییر کند. یکی از راه‌های آزمایش این است که از یک نمونه دست نخورده به عنوان نقطه شروع استفاده کنید: ماموریت Osiris-Rex ناسا در سپتامبر امسال یک قطعه 200 گرمی از سیارک Bennu را به خانه می‌آورد (نمونه‌ای 40 برابر بزرگتر از آخرین سنگ‌های نمونه فضاپیمای دست نخورده که به دانشمندان این نمونه برای اسیدهای آمینه مورد تجزیه و تحلیل قرار می گیرد که به شناسایی منبع اختلاف بین مطالعات آزمایشگاهی و شهاب سنگ ها کمک می کند. همچنین ممکن است نشان دهد که چه مواد شکننده دیگری در سیارک ها وجود دارد که بدون حفاظت به زمین دست نخورده نمی رسیدند. این اطلاعات به تیم قاسم کمک می کند تا دستورات خود را انجام دهند. بقیه نمونه بنو، مانند زباله های ماموریت آپولو در 50 سال پیش، در ظروف در بسته نگهداری می شود تا فرصتی به دانشمندان داده شود. هنوز متولد نشده اند، برای استفاده از فناوری ها و تکنیک هایی که هنوز برای تجزیه و تحلیل سیارک اختراع نشده اند. دورکین که دانشمند پروژه Osiris-Rex است، می‌گوید، چنین مواردی (که شرایط فضا را شبیه‌سازی می‌کنند) برای تفسیر نمونه‌ها حیاتی هستند. درک بهتر شیمی سیارک در تجزیه و تحلیل سنگ های فضایی بازیابی شده مفید خواهد بود و به دانشمندان کمک می کند تا بفهمند کدام یک از نظریه های آنها با طبیعت سازگارتر است؟